Początek gry w Talismana bywa trudny dla wielu postaci, a nieszczęśliwe rzuty kością mogą sprawić, że pechowi gracze nie bawią się tak dobrze jak życzyłby sobie gospodarz zabawy:) (zwłaszcza gdy gra się w gronie weteranów z Prorokiem i Krainą Ognia).
Proponowanym przeze mnie rozwiązaniem jest zwiększenie satysfakcji graczy poprzez rozwój dwóch podstawowych źródeł przyjemności z gry w Talismana:
1) Zbieranie przedmiotów – poczucie rozwoju postaci i poszerzenie wachlarza dostępnych możliwości.
2) Dobieranie kart (zwłaszcza nagród) – ciekawość, ekscytacja.

Założenia przyjęte przy tworzeniu talii:
1. Balans, prostota i szybkość – talia składa się w zdecydowanej większości (90-99%) ze słabych, bardzo słabych i jeszcze słabszych kart. Dzięki temu mimo dodatkowego napływu kart (cel: zwiększenie satysfakcji graczy – > dobieranie dodatkowych kart i zbieranie przedmiotów) nie zostanie zaburzony <i tak nieistniejący;)> balans gry.
2. Uniwersalność – dodatek można stosować w zasadzie w każdej rozgrywce niezależnie od zakończenia i używanych dodatków. W trakcie tworzenia kart starałem się zachować zgodność z uniwersum.
3. Pogłębienie możliwości taktycznych – ukryta kwintesencja całego przedsięwzięcia, a zarazem największe wyzwanie – jak stworzyć karty zarazem słabe jak i dające nowe możliwości?